Zdjęcie jest tylko ilustracją do tekstu.
Autor zdjęcia: stocksnap.io
12 sierpnia obchodzimy Dzień Pracoholika. Według badań CBOS niemal jedna piąta Polaków jest uzależniona od pracy. Okazuje się, że w pogoni za sukcesem zawodowym można niepostrzeżenie popaść w pracoholizm.
Wydaje się, że chęć wykonywania swoich zawodowych obowiązków jak najlepiej to cecha dobrego pracownika. Jednak we wszystkim trzeba zachować zdrowy umiar, nawet jeśli chodzi o naszą karierę. Bo przekroczyć cienką granicę pomiędzy zaangażowaniem w pracę a pracoholizmem jest bardzo łatwo i możemy sobie z tego nawet nie zdawać sprawy.
Zaczyna się niewinnie. Dostajemy odpowiedzialne zadanie w pracy, sprawdzamy się w nim, otrzymujemy pochwałę od szefa i, zadowoleni, bierzemy na siebie kolejne zadania. I kolejne. I następne. I każde z nich chcemy wykonać jak najlepiej, co oznacza nierzadko pracę po godzinach, w weekendy, nieustanne myślenie o bieżącym projekcie. Albo inaczej - z przyczyn finansowych podejmujemy drugi etat i staramy się jakoś pogodzić dwa stanowiska pracy. W efekcie czasu dla siebie i rodziny mamy coraz mniej.
Czy któraś z powyższych sytuacji brzmi znajomo? Jeśli tak, to polecamy zerknąć na poniższe symptomy, które mogą świadczyć o tym, że popadasz w pracoholizm:
- ciągle myślisz o pracy - twoje myśli wciąż krążą wokół aktualnych projektów zawodowych, nawet przed zaśnięciem myślisz o tym, co masz jeszcze do zrobienia w pracy;
- nie potrafisz rozgraniczyć czasu pracy i czasu wolnego - niby wychodzisz do domu, niby minął twój dzień pracy i niby masz wolne... No właśnie - niby. W rzeczywistości przynosisz pracę do domu i to, że wyszedłeś z biura, wcale nie oznacza, że przestałeś pracować.
- narzucasz sobie coraz większe cele - sprawdziłeś się w jednym projekcie, więc bierzesz na siebie kolejny. Podnosisz poprzeczkę coraz wyżej, wymagając od siebie coraz więcej. Czy aby nie zbyt wiele?
- zaniedbujesz rodzinę i przyjaciół - partner/partnerka narzeka, że dawno nie rozmawialiście, a przyjaciele już stracili nadzieję na wyciągnięcie cię na miasto. Wymówka jest wciąż ta sama - masz ważne obowiązki w pracy, masz intensywny tydzień w pracy, dostałeś nowe, ambitne zadanie od szefa... Znowu.
- ciągle myślisz o pracy - twoje myśli wciąż krążą wokół aktualnych projektów zawodowych, nawet przed zaśnięciem myślisz o tym, co masz jeszcze do zrobienia w pracy;
- nie potrafisz rozgraniczyć czasu pracy i czasu wolnego - niby wychodzisz do domu, niby minął twój dzień pracy i niby masz wolne... No właśnie - niby. W rzeczywistości przynosisz pracę do domu i to, że wyszedłeś z biura, wcale nie oznacza, że przestałeś pracować.
- narzucasz sobie coraz większe cele - sprawdziłeś się w jednym projekcie, więc bierzesz na siebie kolejny. Podnosisz poprzeczkę coraz wyżej, wymagając od siebie coraz więcej. Czy aby nie zbyt wiele?
- zaniedbujesz rodzinę i przyjaciół - partner/partnerka narzeka, że dawno nie rozmawialiście, a przyjaciele już stracili nadzieję na wyciągnięcie cię na miasto. Wymówka jest wciąż ta sama - masz ważne obowiązki w pracy, masz intensywny tydzień w pracy, dostałeś nowe, ambitne zadanie od szefa... Znowu.
Pracoholizm to uzależnienie sklasyfikowane jako behawioralne, tak jak zakupoholizm czy uzależnienie od hazardu. Poza wyżej wymienionymi symptomami dotyczącymi naszego zachowania, mogą wystąpić też objawy psychosomatyczne, takie jak stany lękowe, problemy z koncentracją, mdłości, problemy z koncentracją itp. Jak każdy uzależniony, pracoholik w kolejnym etapie choroby ignoruje wszelkie symptomy uzależnienia, nawet mimo ich świadomości. Zwiększa się jego irytacja wobec świata i ludzi "poza pracą", denerwuje go każda rzecz, która odrywa go od obowiązków - nawet sen jest tu przeszkodą, więc taka osoba często niedosypia, śpiąc po 3-5 godzin na dobę. Mniej ważne staje się także odpowiednie odżywianie, aktywność fizyczna - o ile nie wiążą się one z wykonywanym zawodem. Pracoholik nie reaguje na sygnały swojego organizmu, który domaga się odpoczynku - w skrajnych przypadkach może dojść nawet do śmierci z przepracowania.
Leczenie pracoholizmu opiera się na psychoterapii, która powinna rozpocząć się jak najwcześniej od pojawienia się regularnych objawów.
|
Tak, prawie wszystkie
44%
|
|
Niektóre, ale nie uważam się za pracoholika
40%
|
|
Nie, nie zauważam u siebie żadnego z wymienionych objawów
16%
|
jm
Komentarze (6)
Dodaj komentarz Odśwież
Zacznij od: najciekawszych najstarszych najnowszych
Dodawaj komentarze jako zarejestrowany użytkownik - zaloguj się lub wejdź przez
MichałWu #2046479 | 81.190.*.* 15 sie 2016 12:40
pracuję w Bankowości -- SKOK i faktycznie dużo pracuję, ale za odpowiednie wynagrodzeni i na umowie.
!
odpowiedz na ten komentarz
Typowy Janusz #2045233 | 89.228.*.* 12 sie 2016 13:03
A ja ide odpier..lić 10 godzin i wracam do domu i reszta chuu..j mnie interesuje
Ocena komentarza: warty uwagi (1) !
odpowiedz na ten komentarz
Potwierdzone info #2045194 | 188.146.*.* 12 sie 2016 11:30
Szczęśliwie się składa, że w warmińsko-mazurskim pracoholizm to sprawa marginalna, pracodawcy ochoczo dymają pracowników płacąc jak niewolnikom, że ci na ogół nie zamierzają się przepracowywać i odwdzięczają zwiększeniem kosztów oraz masy amortyzacyjnej.
Ocena komentarza: warty uwagi (1) !
odpowiedz na ten komentarz
TeX #2045069 | 83.6.*.* 12 sie 2016 09:01
Pracoholikami zostają osoby, które nie mają zainteresowań, albo tacy którym w domu relacje rodzinne nie układają się za dobrze :)
Ocena komentarza: warty uwagi (1) !
odpowiedz na ten komentarz
z #2045050 | 89.228.*.* 12 sie 2016 08:45
Tyle rowów na polach czeka na udroznienie,że powinno się zrobić w wolną sobotę POspolite ruszenie.
!
odpowiedz na ten komentarz
ROBOL #2045033 | 213.73.*.* 12 sie 2016 08:26
przed długim weekendem nigdy nie jestem pracoholikiem
!
odpowiedz na ten komentarz